Wśród elementów duchowości świętorodzinnej Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny na pierwszym miejscu należy wymienić aspekt Wcielenia, które dokonało się w Świętej Rodzinie z Nazaretu. „Poprzez wcielenie Syn Boży połączył się w pewien sposób z każdym człowiekiem. Pracował ludzkimi rękami, myślał ludzkim umysłem, działał ludzką wolą i kochał ludzką miłością. Rodząc się z Maryi Dziewicy, On naprawdę stał się jednym z nas, we wszystkim podobny do nas oprócz grzechu”.
Istotnym elementem, mającym bezpośredni związek z Wcieleniem Chrystusa jest życie ukryte Świętej Rodziny. Ono pozwala każdemu człowiekowi być w jedności z Jezusem w Jego życiu. Misjonarze Świętej Rodziny są wezwani do życia i dawania świadectwa tej jedności ludzko-boskiej, objawionej w Świętej Rodzinie, która doświadcza i objawia tajemnicę Boga. W niej Bóg wciela się i czyni się darem dla ludzkości, światłem na oświecenie tych, którzy znajdują się w ciemnościach, przyjmując historię i kruchość ludzką aż po śmierć. W niej Syn Boży doświadcza ludzkiego rozwoju w otoczeniu miłości rodziny i otwiera tę miłość dla wszystkich. W Świętej Rodzinie ukazuje się w najbardziej klarowny sposób ludzka odpowiedź na dar Boga, w miłości braterskiej i w solidarnej służbie na rzecz ubogich i uciśnionych. W niej znajdujemy również doświadczenie wspólnotowego i nieustannego poszukiwania woli Bożej złączonej z dzieleniem się Jego darami w otwartości ludzkiej, w gościnności, we wspólnocie braterskiej i w prowadzeniu wszystkich do jednej rodziny Ojca.
Następnym elementem duchowości Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny jest dar wspólnoty. Bóg, który dał w Świętej Rodzinie prawdziwy wzór życia, pragnie, by w naszych wspólnotach zakwitły te same cnoty i ta sama miłość. W ten sposób, zebrani wspólnie, możemy odpowiedzieć na bieżące potrzeby Kościoła i ludzi poprzez naszą duchowość, nasz charyzmat i naszą służbę. Możemy to czynić jako wspólnota pielgrzymów i uczniów Bożej woli, jako wspólnota miłości i braterstwa, jako wspólnota, która staje się bliska ludziom w gościnności, jako wspólnota apostolska pomiędzy najbardziej oddalonymi, tam, gdzie jest największa potrzeba. Na tym polega nasz specyficzny wkład dla Kościoła, bez wykluczania innych specjalnych posług duszpasterskich.
Zgromadzenie, żyjące duchem Świętej Rodziny, musi pamiętać, że życie zakonne powinno być realizowane w braterstwie i we wspólnocie. Mimo tego, że wielu współbraci wypełnia swój apostolat w odosobnionych miejscach lub żyje samotnie, a poczucie przynależności stało się słabsze i istnieje pewna obojętność lub odsunięcie się od tego, co jest wspólne, to jednak, życie wspólnotowe i braterskie jest elementem decydującym i centralnym w naszym powołaniu zakonnym jako Misjonarzy Świętej Rodziny.
Młodzi, zaangażowani w procesie formacyjnym, pragną życia bardziej wspólnotowego. Różne prowincje dostosowują swe plany i organizację, sprzyjające życiu we wspólnocie oraz przyjmują nowe zadania apostolskie w taki sposób, by zapewnić życie wspólnotowe. Prowincje, wspólnoty lokalne i wszyscy członkowie Zgromadzenia są wezwani poprzez odnowę duchową do dawania świadectwa życia zakonnego i solidarności osobistej i wspólnotowej. Stąd, jako Misjonarze, winniśmy żyć w duchu misjonarskim Świętej Rodziny w otwarciu na współpracę ze wszystkimi i w braterstwie pomiędzy członkami. Życie zakonne we wspólnocie jest rzeczywistością integralną naszego apostolatu. Wspólnota zakonna jest miejscem, gdzie stajemy się braćmi i gdzie dajemy świadectwo nadejścia Królestwa Bożego.
W duchowości Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny nie może zabraknąć aspektu misyjnego. W odniesieniu do naszej misji, istnieje konieczność wzięcia pod uwagę trzech ważnych aspektów: co rozumiemy przez „ci, którzy są daleko”, konieczności inkulturacji życia zakonnego i misji oraz pojęcie misji jako relacji pomiędzy dwoma różnymi podmiotami w odniesieniu do „tych, którzy są daleko”, do inkulturacji życia zakonnego i misji, a także do samej koncepcji misji.
Misjonarze Świętej Rodziny widzą sposób realizacji swej duchowości świętorodzinnej przez szukanie i wypełnianie woli Bożej, według wzoru Świętej Rodziny. Wpatrując się w przykład Rodziny Nazaretańskiej, najpierw sami próbują swe życie przepoić Jej duchem, przywiązując wielkie znaczenie do relacji w życiu wspólnotowym, skierowanym ku Bogu. Następnie, w tym duchu, pragną apostołować, zbliżając się do współczesnych rodzin i prowadząc je po drogach życia duchowego, według wzoru Świętej Rodziny. W ten sposób zarysowuje się duchowość Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny, która prowadzi od skierowania wspólnoty ku Bogu do uświęcenia ludzi. Z kolei troska o zbawienie ludzi prowadzi z powrotem do Boga, który może to zbawienie dać.
